Duurzaamheid en circulariteit wordt doel
De textielindustrie groeit wereldwijd als kool. Dat komt door een toenemende consumptie van textiel, of het nu gaat om mode, schoenen, industrieel textiel (zoals interieurbekleding van auto’s), medisch textiel, huishoudtextiel, of waar dan ook op de een of andere manier textiel wordt toegepast. Die vraag groeit al jaren en de productie stijgt momenteel steeds explosiever. Dit heeft uiteraard gevolgen… Gevolgen voor de vraag naar grondstoffen, voor de afvalberg en de logistiek, maar ook voor de arbeidsomstandigheden in zogeheten lagelonenlanden. Om één en ander voor de toekomst in goede banen te leiden, heeft Europa als onderdeel van de Green Deal diverse richtlijnen in het leven geroepen om de textielindustrie te verduurzamen.
Gestaag bouwen
Zoals bekend moge worden verondersteld, besteden we in onze redactionele pagina’s regelmatig aandacht aan het begrip duurzaamheid. Duurzaamheid in de betekenis van: maatschappelijk verantwoord en milieuvriendelijk ondernemen met oog voor de wereld om ons heen. Als het gaat om deze vorm van duurzaamheid is er de afgelopen jaren door vele modefabrikanten gestaag gebouwd aan een steeds verantwoordelijker product. Zaken als energieverbruik, waterverspilling, chemiegebruik en arbeidsomstandigheden zijn met name de afgelopen vijf jaar in zeer hoog tempo onder de aandacht gekomen van het grote publiek en daar wordt door de fabrikanten terdege rekening mee gehouden. Sterker nog: veel fabrikanten waren er alvast maar mee gestart omdat ze wisten dat de consument er op afzienbare termijn naar zou gaan vragen. Dan is het verstandig om tijdig een voorsprong te nemen op de eventuele concurrentie. Uiteraard gaat het niet overal even snel, want het omschakelen van de ene productiemethode op de andere is niet iets wat in een oogwenk geregeld is, maar stukje bij beetje worden er stappen ondernomen.
Covid19
Interessant is dat de Covid19-pandemie een cruciale rol heeft gespeeld bij veel veranderprocessen op het gebied van duurzaamheid. Met name voor wat betreft het verantwoord omgaan met je personeel en de carbon footprint van de logistiek. Het ‘Verre Oosten’ waar je zo lekker goedkoop je T-shirts in elkaar kon laten naaien, bleek tijdens corona opeens inderdaad erg ver weg. Lockdowns ter plekke en een verstoorde scheepvaart ‘op de Oost’ zorgden voor enorme toeleveringsproblemen, met als gevolg dat een behoorlijk aantal modefabrikanten besloot (een deel van) de productie terug te 
halen naar Europa. In Europa geldt echter wezenlijk andere wetgeving op het gebied van milieu en arbeidsomstandigheden, wat haast automatisch een inhaalslag betekende voor een duurzamer productie. Ga maar na: productie in Europa volgens Europese regelgeving zorgt direct voor minder risico op uitbuiting van personeel (hoewel het in Europa ook niet overal een paradijs is, lees maar eens het boek ‘Gomorra’, waarin schrijver Roberto Saviano een stevig hoofdstuk wijdt aan de door de Camorra gecontroleerde kledingbusiness in Napels en omstreken), minder risico dat een onderaannemer zijn afval dumpt in de lokale rivier en minder risico dat er grondstoffen aangeleverd worden vanuit onduidelijke bronnen. De kortere aanvoerroutes van fabrikant naar
‘De vraag naar textiel groeit en de productie stijgt steeds explosiever’
retailer dempen bovendien de carbon footprint van de logistiek en met behulp van Europese subsidies kun je ook nog eens stappen maken als het gaat om bijvoorbeeld duurzame energievoorziening.
Gestegen lonen
Dat ondertussen de transportkosten vanuit het Azië weer op een pre-corona niveau liggen, heeft de noodzaak tot productieverplaatsing weliswaar wat gedempt, maar in landen als Cambodja, Thailand en Vietnam zijn ondertussen de lonen eveneens gestegen, wat ervoor zorgt dat het produceren in Azië voor een appel en een ei tegenwoordig minder logisch is dan pakweg in 2019. Dat in de Rode Zee de laatste maanden……
